MÓJ WIERSZ O SZADKU W STACHUROWYM ŁAZIEŃCU
Nie mogłam być w tym roku na kolejnej „Białej lokomotywie” w Łazieńcu, ale wysłałam Darii Lisieckiej wiersz. I oto powiewa wśród wielu innych – mój wiersz o Szadku.
PO LATACH W SZADKU
idę znów ulicami tego miasteczka
cofam się w czasie
warstwa po warstwie
opadają ze mnie szczęścia i nieszczęścia
mojego życia
jestem znów tą małą dziewczynką
wędrującą z babcią po ciepły chleb
do piekarni w rynku
Dodaj komentarz
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.