Archive for the ‘NAPISALI O MNIE’ Category
Karol Maliszewski pisze o mnie i Kole Literackim „Anima” na łamach „dwutygodnika.com”
Czerwiec 25th, 2018 | 
Author:
Na łamach „dwutygodnika.com” pisze o nas sam Karol Maliszewski. 
🙂
„Justyna Koronkiewicz przyjechała na wrocławski wieczór jednym autem z innymi koleżankami z klubu „Helikon” w Polanicy Zdroju. Ten klub powstał w sierpniu 2016 roku przy Towarzystwie Miłośników Polanicy. „Nazwa nawiązuje do pasma górskiego, legendarnej siedziby Muz i Apollina”, mówi mi założycielka klubu, od niedawna mieszkanka uzdrowiska, Walentyna Anna Kubik. Wcześniej mieszkała w wielu miejscach Polski, prowadząc tam działalność kulturalną. W Zduńskiej Woli zakładała klub literacki „Topola”. Szczególnie dobrze wspomina sposób organizacji życia literackiego w Sieradzu, naprowadzając mnie tym samym na trop Marii Duszki, poetki, która 16 lat temu w malej bibliotece przy szpitalu założyła Koło Literackie „Anima”. To początkowo skromne przedsięwzięcie stało się z biegiem lat znakiem firmowym sieradzkiej kultury. Maria Duszka rozwijając własną twórczość i zbierając dobre recenzje z kolejnych tomików, nie zapomniała o działaniu na rzecz innych. Była pomysłodawczynią i współorganizatorką Nocy Poezji i Muzyki w Sieradzu (w tym roku VIII edycja) i Ogólnopolskiego Konkursu Poetyckiego „Mój list do świata”. Lokalny klub przyciągnął wielu autorów z okolic (z Łodzią włącznie), dopingując ich do prezentowania się i wysyłania na konkursy. Wśród nich sporo teraz laureatów rozmaitych ogólnopolskich zmagań poetyckich. A piszą wszystko, wiersze liryczne i satyryczne, piosenki, utwory dla dzieci. Mają za sobą publikacje w antologiach i czasopismach regionalnych, ogólnopolskich i zagranicznych. Wydają własne antologie. W recenzji jednej z nich (zatytułowanej „Optymistyka”) Arkadiusz Frania pisał: „Smażyć się będzie w piekle zapomnienia miasto, które nie dba o swoich poetów. Sieradz będzie w niebie. Sieradz to wyjątkowo dobre miejsce dla literatury”.”
http://www.dwutygodnik.com/…/7885-dolny-slask-dobre-miejsca…
http://www.dwutygodnik.com/artykul/7885-dolny-slask-dobre-miejsca.html
Poeci i ich przyjaciele – fotka z ubiegłorocznego jubileuszu 15-lecia Koła literackiego „Anima”.
Posted in 
Tags: 
Wojciech Majkowski kontynuuje poetycki dialog ze mną
Bóg na łopatkach
W odpowiedzi Marii Duszce na jej wiersz „1982” z tomiku „Freienwill”.
Wyobraziłem sobie
Boga bezbronnego miłością.
Na łopatkach.
A jedyne, co zobaczyłem,
to meteoryt przygniatający postać w białej sutannie.
Tę postać.
„La Nona Ora” (Dziewiąta godzina).
Godzina miłości triumfującej.
Godzina dziewiąta.
Bydgoszcz, 18 lutego 2018 r.,
© Wojciech Majkowski
A to opinie czytelników:
Zainspirowałam :)
Oto kolejna poetycka odpowiedź Wojtka Majkowskiego na mój wiersz z tomiku „Freienwill”: https://wojciechmajkowski.wordpress.com/2018/02/19/obrazki-z-okna/
Wojciech Majkowski odpowiada na mój wiersz
Wojciech Majkowski po raz kolejny zamieścił na Facebooku poetycką odpowiedź na mój wiersz z tomiku „Freienwill”. W komentarzach dopisał: „Maria Duszka jest mistrzynią suspensu. Nie potrzebuje wielu słów, żeby oddać myśl i zaskoczyć, zmusić do myślenia.”
Kolejne podziękowanie dla: Maria Duszka.
Z cyklu: Poetycki dwugłos.
Nieme wiersze
W odpowiedzi Marii Duszce na jej wiersz „1994” z tomiku „Freienwill”.
Za oknem mam las z betonu.
Nie słyszę melodii świerszczy.
Nie piszę wierszy dla synów.
Nie piszę o synach wierszy.
Nie piszę wierszy dla synów.
Nie piszę o synach wierszy.
Z tych drzew nie będzie bursztynu
Nie będzie to po raz pierwszy.
Nieme me wiersze i głuche.
Nieurodzajne są w znaki.
Synom zaniosę otuchę,
wiersze im na nic. To ptaki.
Bydgoszcz, 15 lutego 2018 r.,
© Wojciech Majkowski
Kolejna odpowiedź Wojciecha Majkowskiego na mój wiersz z tomiku „Freienwill”
Kolejne podziękowanie dla: Maria Duszka.
Z cyklu: Poetycki dwugłos.
Letnia kuchnia
W odpowiedzi Marii Duszce na jej wiersz „1971” z tomiku „Freienwill”.
W letniej kuchni płonie pod blachą.
Naleśniki jeden po drugim.
My, zwiedzeni wonnym zapachem,
na wyścigi, z uśmiechem błogim.
Za stodołą – droga do lasu.
Tam maliny, tam grzyby pierwsze.
Jednak przeszło już tyle czasu…
Z oddalenia wspominam wierszem.
Od dwóch dębów, które na straży,
Szydłów, Puczniew, przez Ner, za mostem
w prawo. Małyń. Tak mi się marzy.
Wiersze Tobie z kuchni przyniosłem.
Bydgoszcz, 15 lutego 2018 r.,
© Wojciech Majkowski
Wojciech Majkowski pisze o moich wierszach
x x x
zwykłe kobiety
rodzą dzieci
poetkom
Bóg plącze życiorysy
aby rodziły wiersze
Maria Duszka, opublikowano na KS 26 grudnia 2017
.
Poznałem Marię szczęśliwym zbiegiem okoliczności. Nie wyściubiam nosa z domu, nie zabiegam o towarzystwo innych osób, co nie znaczy, że nie zabiegam o ich uwagę, odważyłem się na publikację swojej twórczości na Facebooku. Może też dlatego, że publikacja na blogu budziła mizerne zainteresowanie. Wiele kolejnych szczęśliwych zbiegów okoliczności sprawiło, że w końcu udało nam się spotkać. Nie w realu, w sieci. Jak to zwykle, w czasach społeczeństwa internetowego.
.
Maria jest moją rówieśniczką. Chodziliśmy tymi samymi ścieżkami w Łodzi. Wychowywaliśmy się w tych samych okolicach, gdzieś nad brzegiem leniwie płynącego Neru. I nigdy się na tych ścieżkach nie spotkaliśmy. Dopiero moje wiersze sprawiły, że do tego doszło. Maria je przeczytała. Ktoś inny przeszedłby nad nimi obojętnie, ale nie Maria. Poruszyły ją bardzo. Jej artystyczna dusza, podpowiedziała jej, że coś niewidzialnego nas łączy. Nic dziwnego. Maria Duszka jest poetką. Poetką, a jednocześnie animatorem kultury, prowadzącą koło literackie „Anima” w Sieradzu. Połączenie wrażliwości i pasji, którą wykonuje społecznie, pozwoliło jej na inną ocenę moich wierszy. Na ich dostrzeżenie. Na znalezienie w nich tego, co nas połączyło kiedyś poprzez wspólne miejsca pobytu i dorastania, a co dzisiaj łączy nas mentalnie i w pewnym sensie artystycznie.
.
Maria jest mistrzynią suspensu i zwięzłości. Jej wiersze, to krótkie strzały w serce. Uczucia w nich drgają, rozlewają się szeroko z miejsca trafienia na całe jestestwo czytającego. Choć znamy się krótko, sporo już wiem o Marii. Wiem, albo wydaje mi się, że wiem, skąd się biorą te piękne teksty i ta nawała uczuć, w których miesza się wrażliwe rozczarowania do tego, co było, z kipiącą nadzieją do tego, co będzie, a wszystko w otoczce realistycznego tego, co jest.
.
Podobnie jest w tym wierszu. Maria pisze o kobiecie – poetce. Myślicie sobie – wyimaginowanej. Nic z tych rzeczy. O kobiecie prawdziwej, o prawdziwym rozczarowaniu i prawdziwej nadziei, która każe poetce zamieniać życiowe rozczarowanie na wiersze. Piękne wiersze. Jak ten wiersz.
.
Może powiedziałem za dużo o kobiecie, a za mało o poetce. Jeśli tak, to przeczytajcie jej wiersze. Sami dowiecie się więcej. Maria Duszka – poetka.
.
Bydgoszcz, 31 stycznia 2018 r.,
© Wojciech Majkowski
Właśnie znalazłam w sieci news sprzed 10 lat :)
Właśnie znalazłam w sieci news sprzed 10 lat – o nominacji mojego tomiku „Galeria Świat” do Nagrody Literackiej im. księdza Jana Twardowskiego 🙂
https://www.granice.pl/news/laureaci-nagrody-im-ks-jana-twardowskiego/1284
Pani Agnieszka Kalawska napisała do mnie:
„Z Pani twórczością spotkałam się przypadkiem niedawno temu, ale jest coś w Pani wierszach, co od razu mnie ujęło, to COŚ jest tak mocne, że chce się je czytać jednym tchem. Są krótkie, ale tak wyraziste i tak treściwe, że można wyczytać z nich wszystko. Pisze Pani pięknie i prawdziwie.
Ja bazuję na tym co jest na stronach internetowych i wszystkie te wiersze, które znalazłam w internecie zostały przeze mnie przeczytane i już wszystkie Pani wiersze (…), które były czytane w audycji znam na pamięć. Bardzo miło było usłyszeć Panią „na żywo”. Bardzo mnie też urzekła Pani wypowiedź odnośnie Koła Literackiego „Anima”. W ciekawy sposób zostało stworzone i w bardzo pięknym celu, myślę, że dziś wiele osób ma za co Pani dziękować.”
