WIERSZE

x x x

powiesiłam w mojej szafie

twoją marynarkę

wszystkie moje ubrania

chcą być blisko niej

x x x

podobno miłość

wcześnie wykryta

jest uleczalna

więc nie śnij mi się

co noc

więc nie dzwoń do mnie

aby usłyszeć mój głos

x x x

pamięci moich bliskich

a wydawało się

że zawsze będą trwać

na tym rumiankowym podwórku

w tym ciepłym domu

w tym bezpiecznym łóżku

po kolei zdmuchuje ich czas

x x x

łąka pod lasem

niewidoczny chór świerszczy

pod batutą słońca

x x x

u Birute w Wilnie

w pokoju z widokiem

na prześwitujące między brzozami jezioro

obudziła mnie myśl:

„przychodzi miłość

i robi z nami co chce-

jak śmierć”

był majowy poranek

miesiąc później poznałam ciebie

x x x

leżę i czytam

siedzisz obok

mówisz:

„literatura

literatura piękna

czytam twoje stopy”

x x x

Słyszałem o pewnym mężczyźnie,

który słowa wymawia tak pięknie,

że może mieć każdą kobietę

jeśli tylko wypowie jej imię. – L. Cohen

nie mów do mnie

po imieniu

albo

licz się

ze skutkami

WSZYSTKO JEST CORAZ BARDZIEJ SZARE

ptaki śpiewały

swoje carpe diem

w płonących drzewach

tamtej jesieni

teraz

gdy coraz częściej ciebie

nie ma

nie podchodzę już do okna

pilnie robię cokolwiek

aby nie słyszeć ich śpiewu

aby zapomnieć

że zwykle tu byłeś

o tej porze

x x x

on jest

jasny

łagodny

i prawdziwy

jak dotyk

brzozowej gałązki

x x x

kiedy siedząc po raz pierwszy

naprzeciw mnie mówiłeś:

„jak z nią rozmowa…”

byłam pewna

że przeceniasz moje i swoje możliwości

„przyjście letniego prorokując grzmotu…”

poznałam całe twoje dobro

i całe twoje zło

rozsądnie wyrzekłam się

spotkań i telefonów

zniszczyłam i wyrzuciłam

wszystkie drobiazgi

które mi dałeś

to miasto jest

coraz bardziej pełne ciebie

jestem jak liść

ledwie trzymający się gałęzi

huragan pcha mnie w twoją stronę

x x x

mówisz mi:

chcesz wszystkiego

a mnie wystarczy

popatrzeć w okno

na twoją stronę

i pomyśleć

że jesteś

x x x

z tobą

choć bez ciebie

budzę się i zasypiam

obieram jabłko

kupuję chleb

słucham muzyki

którą kochasz tak samo jak ja

z tobą bez ciebie

jadę 500 kilometrów

na północ i z powrotem

z tobą modlę się:

Panie

jeżeli możesz coś zrobić

w tej sprawie…

MIŁOŚĆ

nie widziałam cię wiele dni

stoisz teraz

naprzeciw mnie

jak morze

stoję przed tobą

bezbronna

x x x

zanim się pojawiłeś

wyśniłam twoje oczy

i całe niebo

lat z tobą

x x x

toczą się lata

okrągłe i puste

czekam na kilka letnich dni

dotyk twoich ust

musi mi wystarczyć

na następny rok

lub

na zawsze

krew w moich żyłach

zmienia się w oczekiwanie

tętni

i odwraca mnie

w twoją stronę

nie ma nic lepszego

niż twoje ramiona

x x x
kiedy się pojawiłeś

wielką ciszą wypełnił się mój dom

w milczeniu słuchaliśmy przepowiedni
„obudzimy się wtuleni…”

dzisiaj siedzimy wśród traw
słucham twojego monologu
najlepszej poezji
jaką znam

blisko twoje dłonie
daleko przed nami miasto
i dzieci puszczają latawce
„w południe lata”

WIERSZ O CZAJNIKU

stoisz za mną

obejmujesz mnie

mówisz:

„tak sobie stoimy

patrzymy

gotuje się woda

wygotowuje się

czajnik się przypala

pali się

przyjeżdża straż

gasi

mija dzień

drugi

mijają lata

a my tak sobie stoimy…”

nie znam mężczyzny

który upijałby się

równie pięknie

jak ty

x x x

jesień tonie w deszczu i mgle

nie opuszczasz moich myśli

łagodnie tonę

w twoich oczach

w twoich dłoniach

x x x

czasem zazdroszczę

psu

którego głaszczesz

MIŁOŚĆ OD PIERWSZEGO WEJRZENIA

rozmawialiśmy

o kilka kroków od nas

zatrzymał się mały

może czteroletni chłopiec

w żółto-granatowej kurtce

powiedział patrząc na ciebie

prawie pięćdziesięcioletniego mężczyznę:

„chodź tu”

nie przerwaliśmy rozmowy

po chwili chłopiec stanowczo powtórzył:

„chodź tu”

„dlaczego mam do ciebie iść?”

spytałeś

„bo ja mam tylko mamę…”

x x x

ktoś powiedział

że nie można być zrozpaczonym

kiedy się patrzy w niebo

na twoim pogrzebie

przez cały czas

obserwowałam chmury

nie należałam do tych kobiet

które miały prawo płakać

x x x

fotografuję tę okolicę

tak

jak się całuje

ciało kochanego człowieka

– miejsce przy miejscu

PATRZ MI W OCZY!

Od lat przychodzi do tej szpitalnej biblioteki.

Emerytowany ekonomista: myślący – ateizujący – poszukujący.

Niedawno zginął w wypadku jego syn.

„Nikomu jeszcze tego nie mówiłem, pani powiem.

To było półtora roku temu.

Wypożyczyłem książki w bibliotece powiatowej,

poszedłem do parku za urzędem miasta,

usiadłem na ławce, zacząłem czytać.

Po pewnym czasie przysiadł się do mnie.

Wyglądał jak trzydziestoletni mężczyzna –

miał jasnorude włosy i bródkę.

Zaczął ze mną rozmawiać, pytał co czytam,

zwyczajna rozmowa.

Nagle odszedł na chwilę na odległość paru kroków,

wrócił. Jego oczy płonęły jasnożółtym ogniem.

Patrz mi w oczy! – mówił. -Dlaczego mi nie patrzysz w oczy?!

Byłem przerażony, chciał się do mnie zbliżyć,

ale zrobiłem trzy razy znak krzyża –

z prawej strony, pośrodku i z lewej.

Nie mógł do mnie podejść bliżej niż na odległość sześciu metrów…

To był diabeł, to było półtora roku temu.

Nie mogę dojść do siebie, nie wiem co o tym myśleć.

To było ostrzeżenie?”

x x x

rodzina zmarłego

przed szpitalem

jak kruki na śniegu

x x x

wychodzą ze szpitala –

jedni z wyrokiem śmierci

inni z wyrokiem życia

x x x

zwykłe kobiety

rodzą dzieci

poetkom

Bóg plącze życiorysy

aby rodziły wiersze

MAŁYŃ

niewiele się tutaj dzieje

– wiewiórka zaogni się

na dachu starej stodoły

zbiegnie na brzozę lub orzech

w żywopłocie przy bramie

dorastają młode słowiki

stoją brzozy

w czasie i powietrzu

słońce uśmiecha się

jest spokój błękit i zieleń

niewiele się tutaj dzieje

x x x

po naszych latach i zimach

kłótniach

z oddawaniem i wyrzucaniem prezentów

powrotach na kolanach

północnych telefonach

po tych wszystkich imionach

które dla mnie wymyśliłeś

(nigdy nie nazywałeś mnie moim imieniem

bo według ciebie

to byłoby zbyt intymne)

zastanawiam się

dlaczego żadne z nas

nie odważyło się powiedzieć:

„kocham cię

nie rań mnie”

do końca byliśmy tchórzami

x x x

zostałam w domu sama

pławię się w ciszy i samotności

po godzinie mam ochotę zadzwonić do ciebie

aby ci opowiedzieć

jak dobrze czuję się sama w domu

x x x

powiedziałam ci przez telefon

że nudzą mnie rozmowy z tobą

(skłamałam

– milczysz od dwóch tygodni)

widzisz

jestem pojętną uczennicą

w twojej szkole

umiejętności zadawania ciosów

x x x

aby zmyć z siebie ciebie wykorzystuję

dłonie oczy usta innych mężczyzn wybieram się

z nimi w podróże dokądkolwiek posyłam im

listy i uśmiechy farbuję dla nich włosy które mi

przez ciebie posiwiały

gdy wracasz

obrażam cię

w nie wiem którym już z kolei ostatnim pożegnalnym

liście

żadnego postępu w zapominaniu

x x x

to miasto

jest ponoć złe

a ja lubię je

od kiedy patrzy na mnie

twoimi oczami

x x x

wczoraj odprowadzałam cię na dworzec

na peronie nieduży pies

głośno skamlał i wyrywał się do kogoś

stojącego już w pociągu

kiedyś przy naszych pożegnaniach

tak samo

choć bezgłośnie

rozpaczałam

wczoraj byłam zupełnie spokojna

postarzała się nasza miłość

SOPOT 2008

codzienny przemarsz –

poziomo chmur

pionowo deszczu

HANAMI

w czas kwitnienia wiśni

Japończycy

nie pracują

świętują

nawet w centrach wielkich miast

siedzą przez kilka dni

pod kwitnącymi drzewami

nie żal im upływającego czasu

siedzą dopóki płatki wiśni

nie opadną

nasyceni pięknem

wracają do pracy

na moim osiedlu

bez potrzeby wycięto

stary śliwkowy sad

sąsiedzi mówią

że teraz wreszcie

będzie tu porządek

nie będziemy drugą Japonią

x x x

leżę w lesie

brzozy błogosławią mnie

gałęziami

x x x

spojrzał w okno

w bardzo mglisty poranek:

„o, nie ma świata…”

x x x

modlitwa

– odpychanie ciemności

x x x

kiedy mamy umierać

(choć wcześniej mówiliśmy

że żyć nie warto)

świat nabiera barw

i wyrazistych konturów

jak lato w sierpniu

i wszystkie chwile

które były

i które jeszcze mogłyby być

mają nagle wagę i wartość

x x x

drzewa

– to co pozostało nam

z raju

x x x

dzień w podróży

nie otwieram książki

czytam świat

x x x

po dwudziestu dwóch latach

od początku

naszej miłości

rozmawiamy o mężczyznach

którzy prowadzą podwójne życie

– mają żony i kochanki

(bo ich na to stać)

pytam

czy chciałbyś tak żyć

jak oni

„myślę że chciałbym podwójną ciebie”

odpowiadasz

x x x

windą do nieba

do twojego mieszkania

na ósmym piętrze

x x x

masz w oczach
tyle nieba
kiedy patrzysz na mnie
przymykam powieki
i przyjmuję
jasną hostię
twojego spojrzenia

x x x

lubię wiedzieć

na czym stoję

nawet jeżeli to jest

dno

x x x

jak co wieczór

referuję ci przez telefon

wszystkie moje

uczynki wzloty i upadki

zaczynam od:

„wstałam o siódmej rano…”

wysłuchujesz

a potem mówisz:

„ja też dzisiaj wstałem o siódmej rano

wysikałem się

i poszedłem spać”

od lat nie potrafię rozstrzygnąć

kto z nas ma rację

x x x

czerwiec jest

jak

mieć osiemnaście lat

x x x

wiejski głupek

siedzi przy grobie matki

obejmując rękami kolana

i kołysząc się

powtarza:

mama w ziemi

ziemia w mamie…

WOLNY

pchał wózek z tekturą

jego wzrok był ponad

lump

z charyzmą

x x x

Który skrzywdziłeś człowieka prostego

śmiechem nad krzywdą jego wybuchając…

Czesław Miłosz

w roku 1980 mówili:

„walczymy o godność człowieka pracy”

w roku 2004

do bezrobotnych

którzy przyszli na spotkanie

w sprawie pracy

wychodzi mały dyrektor

niedużej firmy i mówi:

„potrzebuję pięciu samców

i pięć samic…”

x x x

na niepokój serca

modlitwa

jak lek nasenny

albo

myśl o twoich dłoniach

łagodnych

bezpiecznych

x x x

stoję przy oknie

oddaję się przestrzeni

zatrzymuję czas

DZIECIŃSTWO W SZADKU

kościół był duży

a ja

mała

nic o gotyku

nie wiedziałam

pamiętam tylko

że niebieska

Matka Boska z Dzieciątkiem była

kolumny w niewyraźnych freskach

podwórko dziadków

całe w rumiankach

i bez w kącie podwórka

– co było dobre

wielkie było jak świat

a co złe

małe

jak na słońcu chmurka

dziś

gdy czasem jest źle

gdy do życia mija ochota

świecą w mojej pamięci

tamte dni

jak ze złota

x x x

zatrzymaj się

popatrz w okno

(tam

prawie zawsze

jest jakiś

wiersz

x x x

śpiew ptaków

w płonących gałęziach drzew

przemija lato

KTÓRZY DAJĄ BĘDZIE IM DODANE

„zawsze pracuję

najlepiej jak potrafię

dlaczego więc ciągle

cierpię niedostatek”

uskarżała się Bogu w modlitwie

następnego dnia otrzymała odpowiedź

najlepszą z możliwych:

„bądź hojna dla siebie i dla innych”

NIEDZIELA PALMOWA 2005 R. PO NARODZENIU CHRYSTUSA

„po tych słowach

skłonił głowę

i wyzionął ducha”

klękamy

mężczyzna przede mną

ziewa

GALERIA ŚWIAT

płatki śniegu

liście drzew

– żaden się nie powtórzy

Bóg jest perfekcyjnym artystą

x x x

budzę się

o czwartej nad ranem

w myślach ślad modlitwy

sprzed zaśnięcia

– aby mnie już tak nie bolała

każda chwila

twojej nieobecności

o czwartej nad ranem

przychodzi odpowiedź na modlitwę

– przypomina mi się fraza piosenki:

„która z miłości naszych

może właśnie jest już

tą ostatnią…?

x x x

przypadkowe spotkanie z tobą

jakby mnie Bóg

pogładził po policzku

MATKA

na sali szpitalnej

między kolejnymi

kroplówkami

narkozami

trepanacjami głowy

codziennie około trzeciej po południu

prosisz abym sprawdziła

czy obiad już się ugotował

„bo niedługo chłopcy wrócą ze szkoły”

pytam gdzie on się gotuje

„no tam”

odpowiadasz wskazując głową

w kierunku korytarza

na którym leżą inni chorzy oczekujący

na swoje operacje

w świadomości zostały ci już tylko

nasze twarze i imiona

i myśl

że jak co dzień

przez ostatnie czterdzieści lat

gotujesz dla nas obiad

x x x

słońce niedawno zaszło

w prostokącie mojego okna

na nieskończenie ciemnoniebieskim tle

błyszczy planeta Wenus

x x x

dzisiaj będę u ciebie

moje serce nade mną

jak skowronek

x x x

tyle już razy żegnałam tę miłość

przysypywały ją pożółkłe liście

rozdzielał nas czas

jak mgła

kiedyś przez całe lato

nie mogliśmy się odnaleźć

i myśleliśmy

– nic nas już nie uratuje

lecz nagle

opadają z niej zeschłe liście

rozpływa się mgła

nasze serca znów wysoko nad nami

i miłość znów zielona

F R E I E N W I L L

To mój tomik wydany w 2012 r. przez Towarzystwo Przyjaciół Sopotu i Redakcję „Toposu”. Zawiera wiersze i anegdoty. Opisuję w nim poszczególne lat mojego życia – od 1960 do 2010 r.

Wiele osób pyta mnie, co oznacza tytuł tomiku. W 2010 r. byłam gościem festiwalu kultury polskiej Polnischersommer organizowanego przez niemiecki land Schleswig – Holstein. Mieszkałam wówczas w miejscowości Freienwill (co w języku naszych zachodnich sąsiadów znaczy „wolna wola”) w pobliżu Flensburga. Nazwa tej wsi od razu mi się spodobała i postanowiłam, że kiedyś wykorzystam ją literacko. Zrobiłam to dwa lata później – zatytułowałam tak mój tomik wierszy.

motto : Świat jest Mały(ń)

1960

moja mama

wydała mnie na świat

(urodziłam się

w najokrutniejszym miesiącu

urodziłam się poetką

w rodzinie rzeźnika)

moja mama jest dobra

łagodna

i prostolinijna

jak dziecko

nie mogę jej mieć za złe

że mnie wydała światu

1961

mam ciepłą trawę pod stopami

i idę w kierunku słońca

babcia uczy mnie chodzić

w świętej brzezinie

1962

nic nikomu nie mówiąc

wybieram się na spacer w pola

gubię się po raz pierwszy w życiu

– w zbożu

1963

rodzą się bracia bliźniacy

stworzą samowystarczalny

krąg towarzyski

półnadzy

opaleni

będą biegać boso

po piaszczystej drodze

i nazywani będą abisyńczykami

1964

mój wujek

kiedyś stanie się alkoholikiem

i zobaczy demony

teraz

jest młody

dużo mówi

ma bezbronną twarz

i otwarte serce

pewnego słonecznego dnia

zbyt szybko wjeżdża końmi

na ścieżkę na której stoję

widzę nad sobą kopyta

a potem

nic nie pamiętam

1965

dziadek wyplata mi wianki

z modraków i koniczyny

uczy mnie pieśni religijnych

i żołnierskich

ma dla mnie miłość i czas

1966

moja pierwsza fotografia

siedzę na małym rowerku

na szadkowskim

pachnącym rumiankiem podwórku

uśmiecham się

z lekkim smutkiem w oczach

za chwilę

będziemy jeść

prosto z plastra

jeszcze ciepły miód

1967

zanim zapali się lampę naftową

jej zadymiony klosz

trzeba co wieczór wyczyścić gazetą

w niedzielę

tata zaprowadził mnie do wiejskiej biblioteki

wracałam niosąc pełne cudów książki

1968

do starej nieużywanej stodoły mojego dziadka

nagle trafiły skarby:

to znajomy handlarz schował w niej przedmioty

które kupił

od opuszczających w pośpiechu Łódź Żydów

mogłam do woli buszować

i wybierać sobie książki:

Przygody Koziołka Matołka

Wicek i Wacek podczas okupacji

Niewiarygodne przygody Marka Piegusa

wiele lat później będę robiła wywiad

z żydowskim poetą

urodzonym w Łodzi

a mieszkającym w Nowym Jorku

powie mi

że mieszkał w różnych częściach świata

ale najlepiej czuje się w na Piotrkowskiej

1969

w domu znalazłam starą powieść

– była bez okładek

i zaczynała się od słów

„Wierny Soroka wiózł swego pułkownika…”

miałam szczęście –

akurat była pełnia

księżyc świecił

prosto na moje łóżko

i mogłam spokojnie czytać

nie marnując prądu

1970

co mają wspólnego

perły i kakao

zastanawiałam się

słuchając Maryli Rodowicz

w niebieskim tranzystorowym

radiu „Sylwia”

nie wiedziałam jeszcze

że jest poezja

i jest Gałczyński

1971

stoję z moimi braćmi na progu

po drugiej stronie podwórka

drewniana stodoła

z deskami aksamitnymi

od słońca deszczu i wiatru

za nią jest łąka rzeka i droga

za nią jest świat

jeszcze nie wiem

że gdziekolwiek będę

będę tęsknić za Małyniem

to podwórko

łąka

rzeka

na zawsze przesłonią mi świat

1972

„Skąd się biorą poetki?”

B. byłam dziewczyną

z niedobrego domu

ale z podwórza wychodziło się

do świętej brzeziny

ale przez okno

podawała nam swoje kwiaty

bujna

czerwona róża

a mama

często nuciła piosenki

(powiedziała mi kiedyś

że chyba zwariowałaby

gdyby nie mogła śpiewać)

wszystko obróciło się

w poezję

1973

nie pamiętam

pani Wisławo

co się działo 16 maja 1973 roku

ale pamiętam dokładnie

co się działo trzy dni później:

przeprowadziliśmy się z domu

pod brzozowym lasem

do domu nad stawem

wieczorem zasypiając

na ułożonym prowizorycznie

na podłodze sienniku

nie wiedziałam dlaczego

płaczę

1974

ja jedną tylko

taką jesień miałam w życiu

świat był bliski

i bezpieczny

potem runął

……………………………………………………..

Sylwestrowy pogrzeb mojego dziadka

– jakże to pasowało do niego

który uwielbiał bawić się życiem

wieczorem w tv „Romeo i Julia”

z piosenką Wandy Warskiej i Norwida

„Nad Kapuletich i Montekich domem…”

niedobra wróżba

na wiele najbliższych lat

1975

znalazłam się

w niewłaściwym miejscu

w niewłaściwej chwili

zobaczyłam

czego nie chciałam zobaczyć

powiedziałam

czego nie chciałam powiedzieć

podszedłeś do mnie po trzech dniach

ale ja zdążyłam już przejść

na drugą stronę lustra

i nie mogłam zmartwychwstać

1976

„czy wiesz

że to bez ciebie życie

nie jest już życiem…?”

głos Ewy Demarczyk

to było jedyne piękno

jakie do mnie wtedy docierało

1977

w wakacje

budowałam pod Niskiem

nasyp kolejowy

im bardziej bolało mnie ciało

tym mniej bolała dusza

nikt mnie nie kochał

i ja nie kochałam nikogo

1978

nie miałam

już nic

do zwątpienia

1979

z czego

składa się

samotność?

z pustki

1980

wszyscy stoją w kolejkach

– po cokolwiek

nie ma takiej kolejki

w której ja chętnie bym się ustawiła

– po sens życia

1981

We Wrocławiu na Ruskiej

zobaczyłam po raz pierwszy w tv

legendarnego

(bo właśnie przeskoczył przez płot)

przywódcę

na wyrażoną przeze mnie wątpliwość

moja ciotka zareagowała

z całym impetem

swojego ciała i ducha

ale to nie przeszkodziło mi myśleć

samodzielnie

1982

Bóg jest bezbronny

ze swoją

miłością?

1983

rodzi się moja córka

i ”nie ma wody na pustyni”

przyjeżdżasz na urlop

do domu pod brzozowym lasem

i zostajesz w moim życiu

na najbliższe ćwierć wieku

1984

z tego roku pamiętam tylko

dzień w którym byłeś

siedzieliśmy milcząc pod jabłonią

trzymałeś na kolanach

mojego dwuletniego syna

a to nie mogło się podobać

twojej mamie

dlatego zobaczymy się dopiero

po czterech latach

1985

kamorze

– powiedział poważnie mój syn

gdy oboje po raz pierwszy

zobaczyliśmy Bałtyk

1986

w kwietniowy dzień

szłam piaszczystą wiejską drogą

w pachnącym powietrzu

w kierunku zachodzącego słońca

trzymałam za ręce moje dzieci

„ładne jak jabłuszka”

jak mówiła sąsiadka

i odważyłam się pomyśleć

(tylko przez chwilę)

że jednak ten świat bywa cudowny

w ciągu następnych dni zaczęły nadchodzić

pełne sprzeczności wiadomości

o wybuchu w elektrowni atomowej

nie dla mnie pozytywne myślenie

1987

ja

kochająca ciszę i dal

rozległe pola i lasy

ja

uwięziona na balkonie

z pelargonią

1988

weszłam

po raz drugi

do tej samej rzeki

1989

każdy system jest taki

jacy są ludzie

którzy go tworzą

przyszła wolność

ale zabrakło

mądrości i dobroci

1990

Słyszałem o pewnym mężczyźnie,

który słowa wymawia tak pięknie,

że może mieć każdą kobietę

jeśli tylko wypowie jej imię.

L. Cohen

nie mów do mnie

po imieniu

albo

licz się

ze skutkami

1991

Panie Boże

nie musisz nas

sprowadzać na dobrą drogę

strasząc i karząc nas

trzęsieniami ziemi

powodziami

tsunami

wlej tylko

w nasze serca

trochę więcej miłości

a stworzymy na Ziemi raj

1992

Znajomy mojego taty przekonywał go, że ludzie którzy często chodzą do kościoła i dużo się modlą, są gorsi od tych, którzy do spraw wiary podchodzą z umiarem. Mój tata na to:

– Nie wiadomo jacy by byli, gdyby się tak często nie modlili.

1993

Nie lubi mówić jej komplementów. Boi się, że dodadzą jej pewności siebie.

Kiedyś nieopatrznie rzuca, że podobają mu się jej usta.

Po chwili przychodzi refleksja: „No, tak! I teraz będziesz nosiła usta na patyku. Żeby wszyscy widzieli.”

1994

napisałam wiersz o oknie

z najmilszym mi widokiem na las

okno zamurowano

las wycięto

moja córka mówi:

nie pisz o mnie wiersza

1995

brzozy rosną na dachach

zrujnowanych fabryk

Łódź – zabite miasto

1996

to był piękny październik

– Szymborska właśnie otrzymała Nagrodę Nobla

do mnie codziennie przychodził

pijany kryminalista

twierdził

że mnie kocha

i jeśli z nim nie będę

to zabije mnie i siebie

radziłam aby zaczął od siebie

nie zauważał dowcipu

policjanci mówili mi

że mogą mu coś zrobić dopiero

kiedy mnie zabije

vip od kultury stwierdził:

„nic dziwnego

że panią to spotyka

skoro pisze pani takie wiersze”

jeden z wielu moich braci oznajmił:

„musisz liczyć na siebie”

mężczyzna mojego życia

o którym pisałam

moje najlepsze wiersze powiedział:

„mnie to omija

bo ja jestem tu

a to się dzieje tam”

a Pan Bóg uświadomił mi

właśnie wtedy

że oczekuje ode mnie wdzięczności

za życie takie

jakim ono jest

żyję

jestem wdzięczna

wielbię moją samotność

1997

dobry jest taki mężczyzna

który nie chce mnie

zabić

okraść

albo przejść

na moje utrzymanie

1998

Tętniak w głowie mojej mamy pękł 13 maja w piątek. Po kilku operacjach, święty Antoni kazał mi jechać po zioła do bonifratrów.

– Kto ci kazał?! Ty się lepiej nikomu do tego nie przyznawaj! – radzi mi rozsądnie moja córka, gdy opowiadam jej o tym pół roku później.

1999

„nienawidzę kobiet

jestem kobieciarzem

jestem cnotliwym facetem”

przedstawiał mi się dzień po dniu

„ten pan jest poetą –

chociaż on o tym nie wie”

powiedziała o nim

nasza wspólna znajoma

2000

mam głowę w chmurach

mam wiersz w głowie

niekończący się wiersz o tobie

2001

Po zdjęciu gipsu przez trzy miesiące musiałam chodzić o kulach. Lekarze nie wiedzieli dlaczego. I nie potrafili powiedzieć, czy w ogóle będę chodzić samodzielnie.

„Jest pani zbyt wrażliwa, żeby pani zakładać gips” – usłyszałam wreszcie diagnozę ortopedy.

2002

zalogowałeś się

w mojej głowie

chodzą za mną

twoje łagodne słowa

nasze głosy

całują się

przez telefon

2003

Rozmowa telefoniczna na dobranoc:

– Trzymaj się!

– Czego?

– Mojej miłości.

2004

Byłam na imprezie literackiej w krakowskiej Jamie Michalika. Jednym z gości był prezes krakowskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Właśnie wrócił ze Stanów Zjednoczonych i dzielił się z nami wrażeniami z tej wyprawy. Opowiadał między innymi o tym, że na jednym ze spotkań polonijnych, pewien emigrant uskarżał mu się: „Wiesz, tutaj jest tak, że jeśli komuś wiatr zerwie dach z domu, to od razu przychodzi dwudziestu sąsiadów do pomocy. Ale pogadać nie ma z kim…”

Siedzący obok mnie starszy pan skomentował cicho: „A u nas odwrotnie.”

2005

„mam dość ciebie

i tego miasta”

wykrzyczałam ci kiedyś w złości

„a tyle pięknych chwil tu przeżyłaś”

odpowiedziałeś spokojnie

2006

co się stało z naszą szkołą?

puste klasy

wybite szyby

– wygląda jak po wojnie

nienaruszona stoi tylko

ta metalowa barierka

na której po raz pierwszy

pocałowałeś mnie

nie całując

2007

POLSKI PARNAS ALBO WIELKI CZŁOWIEK BEZ LODÓWKI

Szłam z pracy i myślałam o tym, że zepsuła mi się dwudziestopięcioletnia lodówka i nie mam za co kupić nowej.

Spotkałam znajomą, która powiedziała mi, że córka jej koleżanki przygotowuje na mój temat prezentację maturalną pod hasłem: „Wielcy ludzie naszej małej ojczyzny”.