CZTERY ŚCIANY WIERSZA

Od kilku lat na łamach ukazującego się w Sieradzu kwartalnika „Siódma Prowincja” redaguję cykl p.t. „Cztery ściany wiersza”. Tytuł kolumny jest cytatem z wiersza Jana Zycha, jednego z moich ulubionych poetów. Oto ten utwór w całości:

DOM

Ponad dachami zegary z wież biją w moje okno.

Nic mnie w tej poczekalni przed nimi nie zasłania.

Trzeba stąd uciekać, uciekać,

bo to niedobre miejsce do mieszkania.

Muszę inne jakieś miejsce znaleźć,

choćby było nie większe niż złożone dłonie:

cztery ściany wiersza jedyny mój dom prawdziwy,

bo zawsze mieszka się tylko po wewnętrznej stronie.


W „Czterech ścianach wiersza” prezentuję twórczość  współczesnych poetów polskich. Dotychczas byli to: Agnieszka Jarzębowska, Anna Michalska, Józef Baran, Wojciech Boros,  Marek Czuku i Arkadiusz Frania.


Ś N I Ł E M   S I Ę   T R A W O M

JÓZEF BARAN – poeta z Borzęcina. Choć od lat mieszka w Krakowie. W młodości przez pewien czas był górnikiem. Potem pracował jako nauczyciel i dziennikarz. Jest autorem kilkudziesięciu książek. Wydał m.in. tomiki poetyckie: „Skarga”, „Na tyłach świata”, „W błysku zapałki”, „Dom z otwartymi ścianami”, „Taniec z ziemią”, „Tylko aż: only so much” (w języku polskim i angielskim), „Rondo”, wywiady a artystami: „Autor, autor” i „Tragarze wyobraźni” oraz dzienniki: „Koncert nosorożca” i „Przystanek marzenie”. Laureat wielu nagród, m.in. Stanisława Piętaka, Andrzeja Bursy a także Fundacji Kościelskich i Funduszu Literatury. W „Moim dekalogu poetyckim na 2002 r. tak pisze: „Cenię poetów, którzy sytuują człowieka na tle nieba, przyrody, przestrzeni, operują nazwami własnymi.(…) Lubię w poezji oryginalny, świeży obraz, jego ekspresyjność, ale także dyskretną muzyczność.(…) Pierwsze przykazanie literatury – nie nudzić!”


UCZĘ SIĘ OD MRÓWKI

gdy znów cel z oczu tracę

bo wydaje mi się

że wszystkie nasze ziemskie starania

diabła warte

przyglądam się z podziwem

anonimowej mrówce

tej miniaturowej

kulturystce losu

taszczącej pod górkę

ziarnko Wiary

z taką determinacją

jakby to od niej

miało zależeć

czy Ziemia będzie się nadal

kręcić

Borzęcin, 26 maja 2006


BEZSZELESTNIE

bezszelestnie

otwarły się okiennice snu

i ze wszystkich stron powiało tęsknotą

na parapecie

usiadł biały kruk bezsenności

czy to ty myślałaś o mnie

w środku nocy

OT TAK

cuda zdarzają się nawet

na przystankach autobusowych

w Forte dei Marmi

przelotny

sprzedawca parasolek

z czarnej planety Etiopii

po paru minutach wspólnego milczenia na ławce

zaufał mi w uśmiechu swój bagaż

i pogwizdując

oddalił się w stronę bistra

pomyślałem

jeszcze nie wszystko stracone

jeśli obcy człowiek bez słowa

ot tak

bierze drugiego za swego

to kto wie może tego świata

nie trafi tak prędko szlag

x  x  x

a najbardziej jestem poetą

ludzi nieśmiałych

tych z osikowym liściem uśmiechu

przylepionym do warg i drżącym

za każdym silniejszym

podmuchem słów

tych ubogich krewnych duńskiego

królewicza Hamleta

którzy mają złą dykcję

i choć za każdym krokiem mówią

być albo nie być

czynią to tak po cichu i niepewnie

że żaden Szekspir  z tego

nie zrobił jeszcze tragedii

ho ho kto tam wie

co w nich małych drzemie

i na świat nigdy gęby nie otworzy

jacy zaklęci śpiący rycerze

czekają w nich na głos trąbki

aby spaść

z furkotem orlich skrzydeł

i wyzwolić okupowane

od urodzenia przez wrogie straże

bramy ust

ZIMA

niezmordowany pochód płatków

przez pustynne przestrzenie

pomiędzy niebem a ziemią

jakby wojska zimy

szły i szły i szły

chcąc wyzwolić nas

od tyranii szarości

lub niebo słało ziemi

błahe telegramy

chcąc wyjawić Tajemnicę

lecz my słyszymy tylko

wielomówny szept dzieciństwa

gdy życie było

nieznanym listem

w zalakowanej

świątecznymi śniegami kopercie

(Siódma Prowincja  2009, nr 1-2 s. 38)

Możesz również polubić

Dodaj komentarz